ویژگی اصلی اختلالات سازگاری، وجود نشانه­ های هیجانی یا رفتاری در پاسخ به عامل استرس­زای قابل شناسایی است. این عامل استرس­زا ممکن است رویدادی تکی باشد (مثل خاتمه یافتن یک رابطه­ی رمانتیک)، یا امکان دارد عوامل استرس­زای متعددی وجود داشته باشند (مثل مشکلات کسب و کار چشمگیر و مشکلات زناشویی).

عوامل استرس­زا ممکن است عودکننده ( مثلاً با بحران­های کسب و کار فصلی، روابط جنسی که ارضاکننده نیست) یا مداوم باشند (مثل بیماری دردناک مداوم همراه با ناتوانی فزاینده، زندگی کردن در محله­ی جرم­ خیز). عوامل استرس­زا ممکن است بر یک فرد، بر کل خانواده، یا گروه بزرگتر یا جامعه تأثیر بگذارد (مثل بلایای طبیعی). برخی عوامل استرس­زا ممکن است رویدادهای رشدی خاص را همراه داشته باشند (مثل رفتن به مدرسه، ترک کردن خانه­ی پدری، برگشت دوباره به خانه­ی پدری، ازدواج کردن، والد شدن، ناکامی در رسیدن به اهداف شغلی، بازنشستگی).

اختلالات سازگاری را می­توان بعد از مرگ فردی عزیز تشخیص داد، و این در صورتی است که شدت، کیفیت، یا تداوم واکنش­های اندوه با در نظر گرفتن هنجارهای فرهنگی، مذهبی، یا متناسب با سن، از آنچه به طور معمول انتظار می­رود، بیشتر باشد. مجموعه­ی اختصاصی­ تر نشانه ­های مرتبط با داغدیدگی، اختلال داغدیدگی پیچیده­ی مداوم نامیده شده است. اختلالات سازگاری با افزایش خطر اقدامات خودکشی و خودکشی به انجام رسیده، ارتباط دارند.

شیوع اختلالات سازگاری

شیوع این اختلال از 2 تا 8 درصد در جمعیت عمومی تخمین زده می­شود. شیوع آن در زنان دو برابر مردان است و زنان مجرد عموماً در معرض خطر بیشتری شناخته شده­اند. در میان کودکان و نوجوانان موارد تشخیص این اختلال در دخترها و پسرها یکسان است. این اختلال در نوجوانان بیشتر تشخیص داده می­شود ولی ممکن است در هر سنی روی دهد.

درمان اختلالات سازگاری

رواندرمانی درمان انتخابی اختلال سازگاری است. گروه درمانی بخصوص در مورد بیمارانی که با استرس­هاس مشابهی مواجه شده­اند مفید است. رواندرمانی فردی فرصتی فراهم می­کند تا معنای عامل استرس­زا برای بیمار روشن شود، به طوری که بتوان آسیب­های قبلی را بررسی و حل کرد. استفاده از داروها نیز برای درمان علایم خاص در کوتاه مدت روش معقولی است.