از بدو تولد تا دو سالگی: نوزادان به رغم درک محدود از دنیای اطرافشان، از نظر جسمانی و عقلانی، رشد باورنکردنی دارند. جدایی والدین در این سن و سال، به علت دلبستگی شدید نوزاد به والدین، به ویژه به مادر، تهدیدی جدی برای او به­شمار می­رود. لازم است در زمان جدایی، والدین نسبت به ایجاد دلبستگی فرزندان به نگهدارنده­های کودک یا به اقوام و خویشاوندانی که مسئولیت نگهداری از کودک را به عهده می­گیرند، تلاش کنند. در این هنگام شما شاهد بیداری­های مکرر نوزاد در طول شب، شب­ادراری، غذا نخوردن و عدم پیشرفت در تکلم هستید.

سه تا پنج سالگی: در این سنین (سال­های پیش­دبستان) حس استقلال کودک بیشتر می­شود. به­رغم رشد اجتماعی و عاطفی، کودک هنوز نزد والدین خود بیشتر احساس امنیت می­کند. طلاق والدین در این مقطع سنی، منجر به ایجاد احساس ترس شدید و کمبود در کودک می­شود. این احساس به صورت لجبازی­های مداوم و پرحرفی، کابوس­های شبانه، کودکانه صحبت کردن، خودداری از بازی­های کودکانه و کم­غذایی بروز می­یابد. از جمله مواردی که در زمان طلاق باید به آن توجه داشت و در مورد آن جدی تصمیم گرفت، مشخص کردن محیط مراقبتی و تربیتی فرزندان، نظم روزانه شامل ساعات نهار و شام و خواب و زمان ملاقات با پدر و مادر است که در ساعات خاصی مشخص می­شود.

شش تا هشت سالگی: تأثیر جدایی والدین در این محدوده­ ی سنی بیشتر به صورت علائم جسمی در فرزندان ظاهر می­شود،  نظیر دل­درد، سردرد و ناخن جویدن. گاهی در این سنین خشم جای غم را می­گیرد و نوعی پرخاشگری با همسالان در خانه و مدرسه مشاهده می­شود. در صورت ازدواج مجدد هریک از والدین، این کودکان نگران تولد بچه­ی بعدی هستند (که مبادا جای آنها را بگیرد). کشمکش­های والدین باعث می­شود آرامش و حس امنیت فرزندانی که در این مقطع سنی قرار دارند از بین برود و رابطه خود را با والدین، حتی پدربزرگ­ها و مادربزرگ­ها کم بکنند. گذشته از این ممکن است این­گونه فرزندان با همسالان و هم­کلاسی­های خود مشکل پیدا کنند و ارتباطات اجتماعی آنها مختل شود؛ که این شرایط برای کودکان شش تا هشت ساله بسیار زجرآور است.

نه تا دوازده سالگی (نونهالی): وقوع طلاق در این محدوده­ی سنی معمولاً به ابراز خشونت و خشم این نونهالان منجر می­شود. به علت نیاز شدید به استقلال و داشتن دوستان متعدد و درک مشکلات اجتماعی- اخلاقی ناشی از طلاق به­نظر می­رسد کنارآمدن با این مسائل، در این محدوده­ی سنی آسان­تر از سنین قبلی است. دادگاه­ها، در این سن، حق انتخاب زندگی­کردن با پدر یا مادر را به خود کودک واگذار می­کنند. معمولاً نونهالان در انتخاب یکی از والدین دچار شک ­و تردید می­شوند. لازم است که آنها را برای انتخاب یکی از والدین آماده کرد.

سیزده تا نوزده سالگی (نوجوانی): طلاق در این محدوده سنی باعث ابراز خشم نوجوان نسبت به مادر و پدر می­شود. حتی ممکن است با آنها درگیری­های فیزیکی پیدا کنند. در این مقطع احتمال افت تحصیلی، عصبانیت و غمگینی وجود دارد و ترس از آینده نوجوان را فرا می­گیرد. در این مقطع باید با ممارست و درنطر گرفتن حساسیت­های ویژه­ی آنها، در مورد طلاق جدی­تر با نوجوان صحبت کرد.