اختلال وحشتزدگی به حملات وحشتزدگی غیر منتظره­ی عودکننده اشاره دارد (البته ممکن است در برخی افراد حملات مورد انتظار هم وجود داشته باشد، وجود حملات وحشتزدگی مورد انتظار، تشخیص اختلال وحشتزدگی را نفی نمی­کند). حمله وحشتزدگی، هجوم ناگهانی ترس شدید یا ناراحتی شدید است که ظرف چند دقیقه به اوج می­رسد و در طول این مدت، چهار یا تعداد بیشتری از فهرست 13 نشانه­ ی جسمانی و شناختی روی می­دهند.

این نشانه­ ها عبارتند از:

عرق کردن؛ لرزیدن یا تکان خوردن؛ احساس کمبود نفس یا خفه شدن؛ احساسات خفگی؛ درد یا ناراحتی قفسه سینه؛ تهوع یا ناراحتی شکمی؛ احساس گیجی یا بی­ثباتی، منگی، یا ضعف؛ احساس سرما یا گرما؛ اختلالات بساوشی (احساسات کرختی یا مور مور)؛ مسخ واقعیت (احساس عدم واقعیت) یا مسخ شخصیت (جدا بودن از خویشتن)؛ احساس از دست دادن کنترل یا دیوانه شدن؛ و ترس از مردن.

فراوانی و شدت حملات وحشتزدگی بسیار تفاوت دارند. از نظر فراوانی، ممکن است حملات بسیار مکرر (مثلا روزانه) به فاصله چند هفته، یا چند ماه بدون هرگونه حملات وجود داشته باشد. نگرانی­ها در مورد حملات وحشتزدگی و عواقب آنها معنولاً به مسائل جسمانی، نظیر نگرانی از اینکه حملات وحشتزدگی بیانگر وجود بیماری­های مهلک باشند (مثل بیماری قلبی)؛ مسائل اجتماعی، مانند شرمندگی یا ترس از قضاوت شدن منفی توسط دیگران به علت نشانه­های وحشتزدگی قابل رؤیت؛ و و مسائلی در رابطه با عملکرد نظیر «دیوانه شدن» مربوط می­شوند. تغییرات ناسازگارانه در رفتار، بیانگر تلاش­هایی برای به حداقل رساندن حملات وحشتزدگی یا اجتناب از آنها یا پیامدهای آنهاست.

شیوع:

شیوع مادام­العمر اختلال پانیک 1 تا 4 درصد است. زن­ها دو تا سه برابر بیشتر از مردان ممکن است مبتلا شوند.

درمان وحشت زدگی:

دو درمانی که بیشترین تأثیر را دارد، دارو درمانی و درمان شناختی-رفتاری است. اثربخشي درمان شناختی- رفتاری در يك دوره  20-25 جلسه اي از 80% تا 90%  مي باشد