اختلال اضطراب فراگیر (GAD)
ویژگی اصلی اختلال اضطراب فراگیر، اضطراب و نگرانی بیش از حد در مورد چند واقعه یا فعالیت است. شدت، مدت، یا فراوانی اضطراب و نگرانی، با احتمال واقعی یا تأثیر رویداد مورد انتظار، بی تناسب است.
فرد کنترل کردن این نگرانی و اجازه ندادن به افکار نگران کننده که در توجه به تکالیف در دست انجام اختلال ایجاد نکنند را دشوار میداند. بزرگسالان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر اغلب در مورد شرایط زندگی روزمره و عادی، مانند مسئولیتهای شغلی احتمالی، سلامتی و امور مالی، یا مسائل پیش پا افتاده نگران هستند. کودکان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، در مورد شایستگی یا کیفیت عملکرد خود بیش از حد نگران هستند. در طول دوره این اختلال، کانون نگرانی ممکن است از یک موضوع به موضوع دیگر جابه جا میشود.

چند ویژگی، اختلال اضطراب فراگیر را از اضطراب بیمارگون متمایز میکنند0اول اینکه، نگرانیهای مرتبط با اختلال اضطراب فراگیر بیش از حد هستند و معمولاً عملکرد روانی-اجتماعی را به طور قابل ملاحظهای مختل میکنند. دوم اینکه، نگرانیهای مرتبط با اختلال اضطراب فراگیر، فراگیرتر، برجستهتر، و ناراحتکنندهتر هستند؛ مدت طولانیتری دارند؛ و غالباً بدون عوامل راهانداز روی میدهند. هره دامنه شرایط زندگی که فرد در مورد آنها نگرانی دارد گستردهتر باشد، نشانههای او به احتمال بیشتری ملاکهای اختلال اضطراب فراگیر را برآورده میکنند. سوم اینکه، نگرانیهای روزمره به احتمال کمتری با نشانههای جسمانی همراه هستند. افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر از ناراحتی ذهنی ناشی از نگرانی مداوم و اختلال مرتبط در زمینههای اجتماعی، شغلی، یا زمینههای مهم دیگر عملکرد خبر میدهند. اضطراب ونگرانی حداقل با سه نشانه اضافی زیر همراه است: بیقراری یا احساس عصبی یا کفری بودن، به راحتی خسته شدن، مشکل تمرکز کردن یا تهی بودن ذهن، تحریکپذیری، تنش عضلانی، و خواب آشفته، هر چند فقط یک نشانه اضافی در کودکان ضرورت دارد.
شیوع اختلال اضطراب فراگیر
اختلال اضطراب فراگیر بیماری شایعی است؛ تخمینهای معقولی که در مورد شیوع یک سالهی آن زده میشود، در طیف سه تا هشت درصد است. نسبت زن به مرد در این اختلال حدود دو به یک است. تقریباً 25% بیمارانی که به روانپزشکان و روانشناسان مراجعه میکنند به اختلال اضطراب فراگیر مبتلا هستند. این اختلال معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع میشود، هرچند موارد بیماری در بزرگسالان مسنتر به وفور دیده میشود. تعیین دقیق سن شروع این اختلال مشکل است؛ اکثر بیماران مبتلا اظهار میکنند که از وقتی به یاد دارند دچار اضطراب بودهاند.
درمان اختلال اضطراب فراگیر
برای درمان اختال اضطراب فراگیر از دو روش استفاده میشود: دارو درمانی و درمان روانشناختی. در مورد درمانهای روانشناختی، درمان شناختی – رفتاری رایج ترین روش در درمان اختلال اضطراب فراگیر است که روی افکار منفی بیماران راجع به وقایع تمرکز میکند. اين درمان نياز به مصرف دارو را كاهش میدهد و در برخي موارد بهبودي بيمار پس از درمان نيز ادامه مي يابد تا وقتي كه مشكل به كلي از بين برود . در حدود 50% بیماران مبتلا به GAD بهبودي زيادي نشان مي دهند.