اختلال اضطراب فراگیر (GAD)

ویژگی اصلی اختلال اضطراب فراگیر، اضطراب و نگرانی بیش از حد در مورد چند واقعه یا فعالیت است. شدت، مدت، یا فراوانی اضطراب و نگرانی، با احتمال واقعی یا تأثیر رویداد مورد انتظار،  بی ­تناسب است.

فرد کنترل کردن این نگرانی و اجازه ندادن به افکار نگران کننده که در توجه به تکالیف در دست انجام اختلال ایجاد نکنند را دشوار می­داند. بزرگسالان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر اغلب در مورد شرایط زندگی روزمره و عادی، مانند مسئولیت­های شغلی احتمالی، سلامتی و امور مالی، یا مسائل پیش پا افتاده نگران هستند. کودکان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، در مورد شایستگی یا کیفیت عملکرد خود بیش از حد نگران هستند. در طول دوره این اختلال، کانون نگرانی ممکن است از یک موضوع به موضوع دیگر جا­به­ جا می­شود.

چند ویژگی،  اختلال اضطراب فراگیر را از اضطراب بیمارگون متمایز می­کنند0اول اینکه، نگرانی­های مرتبط با اختلال اضطراب فراگیر بیش از حد هستند و معمولاً عملکرد روانی-اجتماعی را به طور قابل ملاحظه­ای مختل می­کنند. دوم اینکه،  نگرانی­های مرتبط با اختلال اضطراب فراگیر، فراگیرتر، برجسته­تر، و ناراحت­کننده­تر هستند؛ مدت طولانی­تری دارند؛ و غالباً بدون عوامل راه­انداز روی می­دهند. هره دامنه شرایط زندگی که فرد در مورد آنها نگرانی دارد گسترده­تر باشد،  نشانه­های او به احتمال بیشتری ملاک­های اختلال اضطراب فراگیر را برآورده می­کنند. سوم اینکه،  نگرانی­های روزمره به احتمال کمتری با نشانه­های جسمانی همراه هستند. افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر از ناراحتی ذهنی ناشی از نگرانی مداوم و اختلال مرتبط در زمینه­های اجتماعی، شغلی، یا زمینه­های مهم دیگر عملکرد خبر می­دهند. اضطراب ونگرانی حداقل با سه نشانه اضافی زیر همراه است: بی­قراری یا احساس عصبی یا کفری بودن، به راحتی خسته شدن، مشکل تمرکز کردن یا تهی بودن ذهن، تحریک­پذیری، تنش عضلانی،  و خواب آشفته، هر چند فقط یک نشانه اضافی در کودکان ضرورت دارد.

شیوع اختلال اضطراب فراگیر

اختلال اضطراب فراگیر بیماری شایعی است؛ تخمین­های معقولی که در مورد شیوع یک ساله­ی آن زده می­شود، در طیف سه تا هشت درصد است. نسبت زن به مرد در این اختلال حدود دو به یک است. تقریباً 25% بیمارانی که به روانپزشکان و روانشناسان مراجعه می­کنند به اختلال اضطراب فراگیر مبتلا هستند. این اختلال معمولاً در اواخر نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می­شود، هرچند موارد بیماری در بزرگسالان مسن­تر به وفور دیده می­شود. تعیین دقیق سن شروع این اختلال مشکل است؛ اکثر بیماران مبتلا اظهار می­کنند که از وقتی به یاد دارند دچار اضطراب بوده­اند.

درمان اختلال اضطراب فراگیر

برای درمان اختال اضطراب فراگیر از دو روش استفاده می­شود: دارو درمانی و درمان روانشناختی. در مورد درمان­های روانشناختی، درمان شناختی – رفتاری رایج ترین روش در درمان اختلال اضطراب فراگیر است که روی افکار منفی بیماران راجع به وقایع تمرکز می­کند. اين درمان نياز به مصرف دارو را كاهش می­دهد و در برخي موارد بهبودي بيمار پس از درمان نيز ادامه مي يابد تا وقتي كه مشكل به كلي از بين برود . در حدود 50% بیماران مبتلا به GAD بهبودي زيادي نشان مي دهند.