ویژگی اصلی اختلال اضطراب جدایی، ترس یا اضطراب بیش از حد در رابطه با جدایی از خانه یا اشخاص دلبسته است. این اضطراب بیش از آن است که از سطح رشد فرد انتظار می­رود.

افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی حداقل سه ملاک زیر را برآورده می­کنند: هنگامی که جدایی از خانه یا اشخاص دلبسته اصلی انتظار می­رود یا رخ می­دهد، آنها ناراحتی بیش از مکرر را تجربه می­کنند. آنها در مورد سلامتی یا مرگ اشخاص دلبسته نگران هستند، مخصوصاً وقتی از آنها جدا باشند، و باید از محل اشخاص دلبسته خود آگاه بوده و می­خواهند با آنها در تماس باشند. آنها همچنین در مورد وقایع ناگوار برای خود نگران هستند، مانند گم شدن، مورد آدم­ربایی قرار گرفتن، یا تصادف کردن، که اجازه نخواهد داد دوباره به شخص دلبسته اصلی خود ملحق شوند. افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی، به علت ترس از جدایی، از بیرون رفتن به تنهایی و از اینکه در خانه تنها یا بدون اشخاص دلبسته­ی اصلی باشند، ترس یا اکراه بیش از حد دارند. کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی، ممکن است نتوانند به تنهایی در یک اتاق بمانند یا وارد آن شوند و ممکن است رفتار «چسبیدن» نشان دهند، نزدیک والدین بمانند، یا وقتی به اتاق دیگری در خانه می­روند، نیاز داشته باشند کسی آنها را همراهی کند.

آنها از خواب رفتن بدون اینکه نزدیک شخص دلبسته اصلی باشند یا خوابیدن دور از خانه، اکراه یا امتناع مداوم دارند. کودکان مبتلا به این اختلال اغلب موقع خواب مشکل دارند و ممکن است اصرار کنند کسی نزد آنها بماند تا به خواب روند. امکان دارد که آنها در طول شب، به بستر والدین خود بروند. کودکان ممکن است از رفتن به اردوها یا خوابیدن در خانه دوستان اکراه داشته یا از آن امتناع ورزند. بزرگسالان هنگام سفر کردن به تنهایی ممکن است ناراحت باشند (مثل خوابیدن در هتل). امکان دارد کابوس­های مکرری وجود داشته باشد که محتوای آنها اضطراب جدایی فرد را شامل باشد (مثل نابود شدن خانواده از طریق آتش­سوزی). نشانه­های جسمانی (مثل سردردها، شکایت­های شکمی، تهوع، استفراغ) در کودکان هنگام جدایی از اشخاص دلبسته اصلی یا انتظار آن، رایج هستند. نشانه­های قلبی-عروقی مانند تپش قلب، سرگیجه و احساس ضعف در کودکان خردسال نادرند،  اما ممکن است در نوجوانان و بزرگسالان روی دهند.

این اختلال باید به مدت حداقل 4 هفته در کودکان و نوجوانان کوچکتر از 18 سال ادامه داشته باشد، و در بزرگسالان معمولاً 6 ماه یا بیشتر ادامه دارد. این اختلال باید ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه بالینی در عملکرد اجتماعی، تحصیلی، شغلی، یا زمینه­های مهم دیگر عملکرد ایجاد کند.

شیوع اختلال اضطراب جدایی

شیوع 12 ماهه اختلال اضطراب جدایی در بزرگسالان 0.9 تا 1.9% و در کودکان، تقریباً 4% است. اختلال اضطراب جدایی از نطر شیوع، از کودکی تا نوجوانی و بزرگسالی کاهش می­یابد و شایع­ترین اختلال اضطرابی در کودکان کمتر از 12 سال است. در نمونه­های بالینی کودکان، این اختلال در پسرها و دخترها به طور برابری شایع است. در جامعه این اختلال در دخترها شایع­تر است.

درمان اختلال اضطراب جدایی

رویکرد درمان جامع می­تواند شامل درمان شناختی-رفتاری، آموزش خانواده، مداخله روانی اجتماعی خانواده و مداخلات دارویی باشد. هرچند که درمان شناختی رفتاری خط اول درمان است. برای بهره­مندی از این درمان می­توانید به مراکز مشاوره مراجعه کنید.