اختلال موکنی

• اختلال موکنی
ویژگی اصلی اختلال موکنی، کندن موی مکرر خویشتن است. موکنی می تواند در هر ناحیه بدن که مو رشد می کند روی دهد؛ رایجترین نواحی کاسه سر، ابروها و پلکها هستند. درحالیکه نواحی کمتر متداول، زیر بغل، صورت، ناحیه شرمگاهی، و اطراف مقعد است. نواحی موکنی ممکن است با گذشت زمان تغییر کنند. موکنی ممکن است به صورت دوره¬های کوتاه روی دهد که در طول روز یا در طول دوره های نه چندان مکرر، اما مداوم پراکنده شده باشند. به طوری که به مدت چند ساعت ادامه یابند، و این موکنی ممکن است به مدت چندماه یا چند سال دوام داشته باشد. موکنی باید به بی مویی منجر شود، اما افراد مبتلا به این اختلال ممکن است به صورت کاملاً پخش شده موکنی کنند، طوریکه موکنی به صورت آشکار قابل رؤیت نباشد. افراد مبتلا به موکنی ممکن است تلاشهای مکرری برای کاهش دادن موکنی یا متوقف کردن آن انجام می دهند. موکنی ناراحتی یا اختلال قابل ملاحظه ی بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا زمینه های مهم دیگر ایجاد می¬کند.
شیوع
نوع وخیم تر و مزمن اختلال در اوایل تا اواسط نوجوانی شروع می شود و شیوع طول عمر این نوع در جمعیت عمومی 0.6 درصد تا 3.4 درصد و نسبت ابتلای مؤنث به مذکر در این نوع 9 به 1 است. تعداد مردان مبتلا ممکن است بالاتر باشد، زیرا مردان بیشتر از زنان کندن موی خود را مخفی نگه می دارند. نوع دیگر این اختلال در کودکی شروع می شود و در این نوع نسبت ابتلای پسرها و دخترها یکسان است.
درمان
درمان معمولاً با همکاری متخصص پوست، روانشناس و در صورت لزوم روانپزشک انجام می-شود. درمان های رفتاری موفق عبارتند از کنترل خود، حساسیت زدایی پنهان، و وارونه سازی عادت، که به کمک روانشناس اعمال می گردند .

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *