- َاختلال شخصیت مرزی
ویژگی اصلی اختلال شخصیت مرزی، الگوی فراگیر بی ثباتی روابط میان فردی، خودانگاره، و عواطف، و تکانشگری محسوس است که در اوایل بزرگسالی شروع می شود و در زمینه های مختلف وجود دارد. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی برای اجتناب از رها شدن واقعی یا خیالی، تلاشهای شتابزده ای می کنند. این افراد به شرایط محیطی بسیار حساس هستند. آنها دستخوش ترس شدید از رها شدن و خشم نامناسب می شوند، حتی زمانی که با جدایی کوتاه مدت مواجه شده باشند یا هنگامی که تغییرات اجتناب ناپذیر در برنامه وجود داشته باشد (مثل ناامیدی ناگهانی در واکنش به اعلام کردن پایان وقت ملاقات توسط متخصص بالینی). آنها باور دارند که این “رها شدن” اشاره دارد به اینکه آنها “بد” هستند. این ترسهای رهاشدگی با عدم تحمل تنها بودن و نیاز به اینکه دیگران با آنها باشند ارتباط دارد. تلاش های شتابزده ی آنها برای اجتناب از رها شدن ممکن است اعمال تکانشی نظیر جرح خویشتن یا رفتارهای خودکشی گرا را شامل شود که به طور جداگانه در ادامه شرح داده شده است. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی الگوی روابط بی ثبات و شدید دارند. امکان دارد که آنها مراقبت کننده ها یا همسران بالقوه ای را در اولین یا دومین ملاقات آرمانی کنند، بخواهند وقت زیادی با هم بگذرانند، و در اوایل رابطه، جزئیات بسیار خصوصی را در میان بگذارند. اما ممکن است فوراً از آرمانی کردن دیگران به کوچک شمردن آنها تغییر کنند، احساس کنند که طرف مقابل به قدر کافی اهمیت نمی دهد، به اندازه ی کافی خود را صرف او نمی کند، یا به قدر کافی “حواسش به او نیست”. این افراد می توانند با دیگران همدلی و مهرورزی کنند، اما فقط با این توقع که طرف مقابل به نوبه خود “حواسش به آنها باشد” تا نیازهای آنها را برآورده سازد.
امکان دارد اختلال هویتی وجود داشته باشد که با خودانگاره یا خود پندارهای مشخص شود که به طور محسوس و مداوم بی ثبات است. تغییرات ناگهانی و چشمگیر در خودانگاره وجود دارد که با تغییر دادن هدفها، ارزشها، و آرمانهای شغلی مشخص می شوند. امکان دارد که تغییرات ناگهانی در عقاید و برنامه های مربوط به شغل، هویت جنسی، ارزشها، و نوع دوستتان وجود داشته باشد. گرچه افراد مبتلا به این اختلال معمولاً خودانگارهای دارند که بر بد یا شریر بودن استوار است، اما گاهی ممکن است احساس کنند که اصلاً وجود ندارند. این افراد ممکن است در شغل بدون ساختار یا موقعیتهای تحصیلی، عملکرد بدتری داشته باشند.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی حداقل در دو زمینه که به صورت بالقوه به خود صدمه میزنند، تکانشگری نشان میدهند. امکان دارد آنها قماربازی کنند، غیرمسئولانه خرج کنند، پرخوری کنند، مواد را سوءمصرف کنند، به آمیزش جنسی ناامن بپردازند، یا بیپروا رانندگی کنند. افراد مبتلا به این اختلال، رفتار، ژستها، یا تهدیدهای خودکشیگرای مکرر، یا رفتار جرح خویشتن نشان میدهند. خودکشی به انجام رسیده در 8 تا 10 درصد این افراد روی میدهد، و اعمال جرح خویشتن (مثل بریدن یا سوزاندن) و تهدیدها و اقدامات خودکشی بسیار شایع هستند. اندیشهپردازی مکرر خودکشی اغلب دلیلی است برای اینکه این افراد برای کمک مراجعه می کنند. این اعمال نابودکننده ی خود معمولاً به وسیله ی تهدیدهای جدایی یا طرد یا انتظاراتی که فرد تصور میکند مسئولیت را بیشتر می کنند، تسریع می شوند.
افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است بی ثباتی عاطفی نشان دهند که ناشی از واکنش پذیری محسوس خلق است (مثل ملالت دورهای شدید، تحریک پذیری، یا اضطراب که معمولاً چند ساعت و به ندرت بیش از چند روز ادامه مییابد). این دوره ها ممکن است بیانگر واکنش پذیری شدید فرد به استرسهای میان فردی باشند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است از احساسات مزمن پوچی ناراحت باشند. افراد مبتلا به این اختلال اغلب خشم نامناسب و شدید بروز می دهند یا مشکل کنترل کردن خشم دارند. امکان دارد آنها حرفهای نیشدار شدید بزنند، تندی یا تلخی بادوام داشته باشند، یا طغیانهای خشم کلامی نشان دهند. خشم اغلب زمانی فراخوانی میشود که مراقبت کننده یا معشوق به صورت بی توجه، دریغ کننده، فاقد احساس دلسوزی، یا رهاکننده برداشت شود. اینگونه جلوه های خشم اغلب احساس شرم و گناه را به دنبال دارند و به احساس اینکه آنها شریر هستند کمک می کنند. در طول دوره های استرس شدید، اندیشه پردازی پارانوئید موقتی یا نشانه های تجزیهای (مثل مسخ شخصیت) ممکن است روی دهد.، اما اینها عموماً برای اینکه تشخیص اضافی را موجه سازند از شدت کافی برخوردار نیستند. این دوره ها اغلب در پاسخ به رها شدن واقعی یا خیالی روی می دهند. نشانه ها موقتی هستند و چند دقیقه یا چند ساعت ادامه می یابند. برگشت واقعی یا خیالی مهرورزی مراقبت کننده ممکن است به بهبود نشانه ها منجر شود.
شیوع
شیوع متوسط اختلال شخصیت مرزی در جمعیت 1.6 درصد برآورد شده است، ولی ممکن است به اندازه 5.9 درصد بالا باشد.شیوع اختلال شخصیت مرزی ممکن است در گروههای مسن کاهش یابد.
درمان
در درمان اختلال شخصیت مرزی می توان به صورت همزمان از درمان دارویی، رویکردهای فردی و گروهی استفاده کرد، اما درمان انتخابی رواندرمانی توسط یَک درمانگر مجرب است. در هر صورت نباید انتظار داشت که درمان کوتاه مدت باشد.